Inclusiviteit

Daarvoor is het nodig om te focussen op individuen én identiteitsgroepen die daarvan worden uitgesloten, om hen vervolgens gelijke kansen te bieden. Echter, dat is iets heel anders dan hokjesdenken die de identiteitspolitiek met zich meebrengt, die daarmee mensen in groepen tegen elkaar opzet en een inclusieve samenleving tegengaat. 

Splinter is namelijk wars van hokjes en “identiteitspolitiek”. Dat moeten we even uitleggen, want dat wordt snel verkeerd begrepen. Splinter staat voor “universeel liberalisme”: het universeel liberalisme richt zich op de individualiteit en gedeelde menselijkheid en streeft naar een maatschappij waarin elk individu in gelijke mate toegang heeft tot alle rechten, vrijheden en kansen die onze samenleving biedt.

Splinter wil dat universele mensenrechten universeel toegepast worden. Daarin ondersteunen wij de lange traditie van burgerrechtenbewegingen die daarvoor streden en nog steeds strijden. De Afro-Amerikaanse Burgerrechtenbeweging, de ‘Civil Rights Movement’, de tweede feministische golf en de Gay Pride zijn voorbeelden van burgerrechtenbewegingen die universeel liberalistisch zijn. Met als doel dat mensen van kleur, vrouwen, seksuele minderheden niet langer worden gediscrimineerd of als tweederangsburgers behandeld. Dit is géén identiteitspolitiek! En we mogen het er ook niet mee verwarren.

Identiteitspolitiek focust namelijk expliciet op groepsidentiteit en streeft naar politieke empowerment door te beweren dat een bepaalde groep een homogene, gemarginaliseerde entiteit is die buiten en tegenover een andere homogene, geprivilegieerde groep staat.

Met andere woorden: identiteitspolitiek denkt in hokjes en zet groepen nadrukkelijk af tegen andere groepen, bijvoorbeeld wit tegenover zwart, jong tegenover oud, “volk” tegenover “elite”, etc. Het versterkt vooroordelen, het zorgt voor verdeeldheid tussen groepen, vermindert empathie. En het heeft zelfs een averechts effect: mensen worden juist wél beoordeeld en ingedeeld op basis van bijvoorbeeld ras, geslacht of seksuele geaardheid. Het mededogen is ver te zoeken. 

Daar wil Splinter vanaf. Discriminatie, ongelijkheid en onverdraagzaamheid kun je nooit bestrijden met discriminatie, ongelijkheid en onverdraagzaamheid. Identiteitspolitiek leidt nooit tot een “wij”-samenleving. Splinter wil een solidaire, inclusieve samenleving waarin mensen individuen zijn en die zich, in vrijheid en met gelijke rechten en kansen, kunnen ontwikkelen tot de mens die zij willen en kunnen zijn. 

Emancipatie heeft namelijk niets te maken met concurrentie, maar alles met verbinding en samenwerking tussen mensen. Vaak hebben mensen die zichzelf tot bepaalde identiteitsgroepen rekenen, of juist door anderen in een hokje geplaatst worden waar zij zich niet prettig in voelen, hokjesoverstijgende behoeften.

​We willen allemaal een betekenisvolle baan waarmee we genoeg verdienen om in welvaart te kunnen leven. We willen allemaal een betaalbare woning, in een veilige, gezonde leefomgeving. We willen allemaal betaalbare en toegankelijke zorg. Goed en inclusief onderwijs voor onze kinderen, zodat zij kunnen opgroeien tot zelfstandige, kritische en gelukkige volwassenen. We willen toegang tot de beste scholen en universiteiten, ook als we minder te besteden hebben. We willen onszelf kunnen zijn en houden van wie we willen, omdat we ons alleen dan gelukkig voelen. En we willen niet gereduceerd worden tot een hokje, want we zijn zo veel meer dan dat.